Enige tijd geleden kwam deze beurs spontaan onder mijn aandacht. Tijdens deze beurs kon je in contact komen met journalisten, uitgevers en sprekersbureaus om bijvoorbeeld je boek te promoten of gewoon je verhaal te vertellen. Aan hen of zij er iets mee kunnen en willen. De opzet is eenvoudig; middels speeddates van 5 minuten met deze mensen kreeg je de kans jezelf voor te stellen. Ik werd blij van binnen en schreef mij in. Ik vond het spannend en uitdagend.
Want sinds vorig jaar ben ik begonnen met het schrijven van een boek. Een biografisch getint boek over mijn ontdekkingsreis van hoofd naar hart. Ik heb er toen een hele tijd achter elkaar aan geschreven; mijn vingers vlogen over de toetsen. Daarna werd het stil en kwam er geen letter op papier. Ik richtte mij toen op andere zaken. Zo is het een tijdje op en af gegaan en hoe dichterbij de beurs kwam, hoe meer ik voelde dat ik verder moest gaan met schrijven. En dat deed ik. Met feedback van een vriend en 'brainstormsessies' met een vriendin kon ik mijn verhaal verder aanscherpen. Het is fijn als vrienden in je geloven, met je meeleven en je steunen.
Tijdens de beurs kon ik de achterflap van mijn boek aan coaches laten lezen. Spannend vond ik dat, wat vonden zij ervan? Zelf had ik er een goed gevoel over. Ik had een you tube filmpje bekeken waarin tips werden gegeven over wat er in ieder geval op moest komen. Daar voldeed ik volgens mij aan. Tijdens de gesprekken met de coaches ontdekte ik dat mijn achterflap scherper mocht, persoonlijker en dat ook de aanleiding duidelijker omschreven mocht worden. En de vraag waarom ik onderscheidend ben, kwam ook een paar keer naar voren. Naar mijn idee is dat dat het een persoonlijk verhaal is, gecombineerd met tips en adviezen. Geen theorie of methode. Zo uit de praktijk en makkelijk toepasbaar. Ook het scherp stellen van mijn doelgroep is een aandachtspunt. Wie wil ik bereiken?
Met één dame had ik een bijzondere klik en met haar heb ik veel langer dan 5 minuten gesproken. Het werd meer een soort brainstormen. Zij liet mij inzien dat ik een verdiepingsslag kan maken met mijn verhaal. Zij legde mijn onderliggende kracht moeiteloos bloot en gaf mij de sleutel om die vervolgens zelf om te draaien. En dat ging ik al doen gedurende de dag. De achterflap was inmiddels niet meer voldoende representatief, dus deed ik mijn verhaal gebaseerd op de verdieping. Ik heb veel mensen gesproken, ook deelnemers met hun verhaal. Ik heb met recht bijzondere verhalen gehoord. Nu is het afwachten of er een vervolg komt. Los van het vervolg, heb ik deze dag als zeer leerzaam en inspirerend ervaren.
Nu is het tijd om met de verdieping aan de slag te gaan. Herschrijven dus. Ik heb nu nog niet helemaal helder voor ogen hoe precies, maar dat komt vast tijdens het schrijven. Ik ga de tips verwerken. Schrijven is een proces. Je gaat niet even zitten en hup daar komt een boek tevoorschijn. Het is schrijven, feedback vragen, herschrijven, juiste woordkeuze, wat zet ik er wel in en wat niet, waar liggen grenzen, etc. Ik vind het leuk om te doen en wil mijn boodschap graag op deze manier overbrengen, een inspirator zijn voor anderen. Misschien ook voor jou, in de toekomst, als mijn boek klaar en gedrukt is...
Warme groet,
Karin Witte
dinsdag 24 september 2013
maandag 2 september 2013
Aannames en invullen
Veel misverstanden tussen mensen ontstaan door dingen aan te nemen vanuit je eigen referentiekader en die te projecteren op anderen. Je vult het in voor de ander, zonder te checken of het waar is. Op basis daarvan zie je de ander en vertoon je bepaald gedrag. De ander reageert daar dan weer op vanuit zijn of haar referentiekader. Terwijl je niet zeker weet of het waar is.
Aannames zijn altijd gekleurd en de vraag is waarom je ze doet. Wat maakt dat jij gaat invullen voor een ander? Daarmee geef je de ander geen ruimte voor zijn of haar eigen verhaal. Dat kan irritatie opwekken. Of discussie. Hoe zou het zijn om een open vraag te stellen? Of jouw aanname te checken bij de ander? Zou dat niet eerlijker zijn ten opzichte van de ander?
Byron Katie is een dame die The Work heeft bedacht. Hiermee check je of de gedachten en aannames die je doet waar zijn en waar jouw eigen verantwoordelijkheid ligt. Gedachtes als "Hij zal mij wel niet leuk vinden" of "Zij denkt vast dat ik..." kun je gemakkelijk onderzoeken. Het is een effectieve methode die snel inzicht geeft. Ik gebruik deze zelf regelmatig. En altijd kom ik uit op dat ik zelf degene ben die ruis in de communicatie veroorzaakt door een bepaalde gedachte of aanname.
Vragen als: Jij vindt toch ook dat....? is een suggestieve vraag en daarmee leg je het antwoord bij de ander in de mond. Negen van de tien keer zal iemand bijna automatisch met 'ja' reageren. "Ik dacht dat jij dat ook wel zou vinden", is er nog zo één. Wat zeg je daarmee eigenlijk? Een assertief persoon zal reageren in de trant van: 'nee, dat vind ik niet'. Een minder assertief persoon zal waarschijnlijk zijn mond houden of ja zeggen terwijl hij of zij nee bedoeld. Hoe zuiver is dan je contact?
Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik aannames doe of iets invul en daarom iets wel of niet doe. Terwijl ik niet weet of het zo is. Ik stem mijn gedrag daar dan op af. Hoe bewuster je word, hoe minder aannames je doet en hoe meer je open vragen gaat stellen of gaat checken bij de ander. Zo hou je de communicatie zuiver en bij jezelf.
Bij aannames komt ook vaak een oordeel om de hoek. Jouw oordeel. In hoeverre laat jij dit meespelen in contact met de ander?
Warme groet,
Karin Witte
Aannames zijn altijd gekleurd en de vraag is waarom je ze doet. Wat maakt dat jij gaat invullen voor een ander? Daarmee geef je de ander geen ruimte voor zijn of haar eigen verhaal. Dat kan irritatie opwekken. Of discussie. Hoe zou het zijn om een open vraag te stellen? Of jouw aanname te checken bij de ander? Zou dat niet eerlijker zijn ten opzichte van de ander?
Byron Katie is een dame die The Work heeft bedacht. Hiermee check je of de gedachten en aannames die je doet waar zijn en waar jouw eigen verantwoordelijkheid ligt. Gedachtes als "Hij zal mij wel niet leuk vinden" of "Zij denkt vast dat ik..." kun je gemakkelijk onderzoeken. Het is een effectieve methode die snel inzicht geeft. Ik gebruik deze zelf regelmatig. En altijd kom ik uit op dat ik zelf degene ben die ruis in de communicatie veroorzaakt door een bepaalde gedachte of aanname.
Vragen als: Jij vindt toch ook dat....? is een suggestieve vraag en daarmee leg je het antwoord bij de ander in de mond. Negen van de tien keer zal iemand bijna automatisch met 'ja' reageren. "Ik dacht dat jij dat ook wel zou vinden", is er nog zo één. Wat zeg je daarmee eigenlijk? Een assertief persoon zal reageren in de trant van: 'nee, dat vind ik niet'. Een minder assertief persoon zal waarschijnlijk zijn mond houden of ja zeggen terwijl hij of zij nee bedoeld. Hoe zuiver is dan je contact?
Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik aannames doe of iets invul en daarom iets wel of niet doe. Terwijl ik niet weet of het zo is. Ik stem mijn gedrag daar dan op af. Hoe bewuster je word, hoe minder aannames je doet en hoe meer je open vragen gaat stellen of gaat checken bij de ander. Zo hou je de communicatie zuiver en bij jezelf.
Bij aannames komt ook vaak een oordeel om de hoek. Jouw oordeel. In hoeverre laat jij dit meespelen in contact met de ander?
Warme groet,
Karin Witte
Abonneren op:
Posts (Atom)