Maak goud van je leven

Laatst moest ik denken aan een lezing van Geert Kimpen over zijn boek 'Maak goud van je leven'. Hierin beschrijft hij hoe je je passie kunt ontdekken op werkgebied. Tijdens die lezing deden we de volgende oefening.

Je moest terugdenken aan je jeugd, toen je 11/12 jaar was en voor de geest halen waar je toen blij van werd. Wat deed je op die leeftijd waarin je jezelf helemaal kon verliezen. Volgens Geert ligt daar de sleutel om bij je ideale werk te komen. 

Bij mij kwam als eerste 'schrijven' naar boven. En dan met name opstellen. Als de juf zei: jullie gaan een opstel schrijven, dan werd ik blij van binnen. Blij omdat ik dan mijn fantasie de vrije loop kon laten gaan. Mijn vingers konden vaak mijn gedachten niet bijhouden, zo zat ik dan in een verhaal. 
Als tweede kwam 'zingen' in het kinderkoor De Jonge Stem naar boven. Ik vond het heerlijk om te zingen! Ook daar werd ik blij van. Uit volle borst zingen en ik heb met het koor en zelfs solo opgetreden. Genieten!

Schrijven doe ik vooral voor mezelf, al jaren schrijf ik kladblokken vol met wat ik meemaak, wat ik voel en ervaar. En op dit moment schrijf ik korte teksten als vrijwilliger voor een spiritueel centrum op facebook en twitter. 
Zingen doe ik de hele dag door en geeft mij energie. Ik volg inmiddels zanglessen, puur omdat ik het leuk vind. Ik hoef er niets mee te bereiken of te worden, maar ik wil ontdekken wat ik met mijn stem kan. 
Beiden zijn dus wel aanwezig geweest, alleen nooit echt op de voorgrond.

Moraal van dit verhaal: deze passies die ik als kind had, zijn naar de achtergrond verdwenen naarmate ik ouder werd en het is de tijd om ze meer op de voorgrond te plaatsen en uit te dragen. Dat is mijn voornemen voor 2016.

Volg jij je passie(s)? Doe jij waar je echt blij van wordt? Ik wens het je van harte toe!

Warme groet,
Karin Witte

Loslaten

Loslaten is een veel gehoord iets om mij heen. "Dat mag je loslaten, het dient je niet meer". Of dat nou gedrag, een gewoonte of een persoon is, maakt niet zoveel uit. De vraag waar velen mee worstelen is: hoe doe ik dat?

Loslaten in de concrete zin van het werkwoord is als je iets in je hand vasthoudt en het dan los laat. Dat is makkelijk om te doen. De abstracte versie, want daar gaat het natuurlijk om, is moeilijker. Dat is juist niet iets doen. Je kunt wel zeggen: ik laat die persoon of situatie los, maar de kans dat er dan iets gebeurt, is vrij klein. Dus...hoe dan?

Voorafgaand aan loslaten komt accepteren. Bijvoorbeeld accepteren van een situatie waarin je zit. Op het moment dat je dat kunt, zonder oordeel kijken naar die situatie, kun je ook loslaten. Oordelen maakt dat er weerstand is en dat verhindert loslaten. Je vindt er iets van. Haal je je oordeel eraf, dan is het zoals het is. En volgt acceptatie. 

En vanuit acceptatie kun je loslaten. Niet dat dat zo 123 hoeft te lukken, want oordeelloos kijken vergt oefening. Stel je eens een situatie, persoon of iets voor dat je wilt loslaten. Wat is jouw oordeel daarover? Wees eerlijk naar jezelf. En stel je nu eens voor dat je er neutraal naar kijkt. Hoe voelt het als je geen oordeel of gedachten zou hebben? Of als je er positief over denkt? Doe echt je best hiervoor.

Waarschijnlijk verandert er iets in jou mbt die situatie of persoon. Je ervaart een bepaalde afname van druk. De emotionele lading gaat eraf. Klopt dat? Zo ja, dan komt er een meer ontspannen gevoel en kun je makkelijker accepteren dat iets of iemand is zoals het is. Daarna volgt loslaten. Het oordeel is weg en dus is er geen issue meer. 

Terwijl ik dit zo schrijf, komen er bij mij ook dingen naar boven die ik nog mag loslaten. Dus...stoppen met schrijven en zelf toepassen.

Succes en warme groet

Karin Witte

Hoe hoog ligt jouw lat?

Al vaak in mijn leven heb ik gehoord dat ik mijn lat hoog leg. Voornamelijk voor mezelf, maar soms ook in contact met anderen of in de liefde. Oftewel, ik ben perfectionistisch als het mezelf aangaat. Dit uit zich in beter, als...dan, overnieuw, nog meer mijn best doen etc. Wellicht is dit herkenbaar voor je.

De laatste tijd ben ik bewust bezig in het nu te leven. En jawel hoor, daar kwam mijn lat weer om de hoek kijken. Tijd voor onderzoek. Ik ben al een aardig eind op weg met mezelf accepteren zonder maskers, oude overtuigingen, rollen en sociaal wenselijk gedrag. Toch blijkt deze overtuiging van 'altijd maar bezig moeten zijn' hardnekkig. Ik kwam erachter dat ik meestal bezig ben met de volgende stap die ik kan zetten in plaats van bewust te zijn waar ik op dit moment ben of sta. Ik vertel mensen vaak dat ze mogen genieten van het moment zelf als ze bijvoorbeeld iets bereikt hebben. Dat ze het mogen vieren voor zichzelf. En ik moet toegeven: ik doe dat zelf ook te weinig. 

Zo ook bij het starten van mijn praktijk. Het altijd bezig zijn hiermee, heeft het afgelopen jaar geleid naar diverse activiteiten uitproberen, organiseren, contacten leggen, naamsbekendheid opbouwen, etc. En ik merk dat ik zo hard geprobeerd heb, dat ik mezelf als mens daarbij regelmatig vergeten ben op te laden door ontspanning en rust. Dat ik beperkingen heb in energie. Mijn energiepeil is heel langzaam gezakt, steeds een beetje verder. Totdat...ik nu moe ben. Nog steeds vol met plannen en er de energie niet voor hebben. Tijd voor actie! En wel om een time-out te plannen en bij te tanken. Dat ga ik doen, een week lang niets anders dan met mezelf en de natuur. Ik ga mij onderdompelen in frisse lucht en rust. De lat gaat op de grond... Het wordt een uitdaging voor mij: zo min mogelijk prikkels van telefoon, mail, facebook of what's app.

Herken je jezelf in altijd maar bezig zijn met de volgende stap? Niet in het moment zijn? De lat hoog leggen? Wat 'moet' jij van jezelf? Doe net als ik en plan een time-out binnen jouw mogelijkheden, tijd voor bezinning, tijd voor jezelf en verder helemaal niets.

Warme groet,
Karin Witte

Schrijven

Vorig jaar ben ik begonnen met het schrijven van een boek. Ik weet niet meer precies hoe ik erbij kwam, maar ik werd helemaal blij bij het idee een eigen boek te schrijven en mijn ervaringen te delen. En dus begon ik uit het niets met schrijven. In de loop der tijd is er steeds een hoofdstuk bijgekomen. De titel is geworden 'Van Tijger naar Kitten - Koester je Vrouwelijkheid' en het is deels biografisch. Het is bedoeld voor 35+ vrouwen die vaak als een tijger door het leven gaan en zich minder bewust zijn van de kitten en de vrouwelijkheid in hen. En hoe zij deze meer kunnen tonen. Ik geef informatie, tips en oefeningen. Het onderliggende thema is 'van hoofd naar hart'. De kitten huist in het hart, de tijger in het hoofd. En hoe krijg je meer balans tussen die twee.

In de loop van dit jaar kreeg het boek steeds meer vorm en inmiddels is het bijna klaar. Maar ja, wat is bijna klaar? Op welk punt beslis ik: this is it. Soms bespeur ik een uitstelmoment bij mezelf. Hier is bewustwording en zelfkennis van belang. Wat heb ik nodig om de volgende stap te zetten?  Hou ik mezelf tegen? Waarom?
Ik heb intussen een verdiepingsslag gemaakt naar aanleiding van feedback die ik ontvangen heb. En ik kan natuurlijk blijven redigeren en bijschaven. En ga ik het laten lezen door een professional? Ik heb diverse vrienden het laten lezen en daar kwam ook nog de nodige feedback uit, maar zijn zij objectief genoeg? Best lastige vragen en beslissingen.

De volgende stap is het insturen naar een of meerdere uitgeverijen of ervoor kiezen het zelf uit te geven. Bij een uitgever gaan professionals er iets van vinden, met kans op afwijzing. Bij zelf uitgeven is dat er niet. Ik vind dat spannend, merk ik en het brengt ook wel onzekerheid met zich mee. Dit is onbekend terrein voor mij. Om wat meer bekend te raken in de schrijverswereld heb ik informatie opgezocht op het internet en mij ingeschreven bij Schrijverspunt en BoekenBusiness. Deze sites geven inzicht en tips over hoe ik mijn boek daadwerkelijk tot stand kan (laten) brengen. Nuttig en leerzaam.

Ik ga mezelf steeds meer zien als schrijfster. Het boek is er. En daar ben ik best trots op. Ik doe alles in mijn eigen tempo en voel wanneer ik klaar ben voor de volgende stap. Ik had niet gedacht dat dit een heel proces zou zijn, maar dat is het wel degelijk. Wel een heel leuk proces, met een concreet einddoel :-)

Tijd voor actie! Op naar de volgende fase.

Warme groet,
Karin Witte

Dankbaar

Ik zat laatst in de wachtkamer bij de tandarts en de typische lucht die er altijd hangt, drong mijn neus binnen. Ik probeer deze lucht al jaren een naam te geven en het is mij nog nooit gelukt. Suggesties zijn welkom! Ik keek uit op bomen, de zon scheen en opeens klom er een gevoel van dankbaarheid diep van binnen bij mij op. Ik voelde kriebels in mijn buik. Het overviel mij; bij de tandarts nota bene. Niet mijn favoriete plek om te zijn. Ik realiseerde mij dat ik dankbaar ben voor mijn leven en hoe ik het stuk werk daarin het afgelopen jaar heb kunnen ervaren. Zonder de ratrace van 5 dagen werken, zonder elke dag om 06.00 uur opstaan, zonder baas en met vrijheid, dingen doen waar ik blij van word en ruimte voelen om te ontdekken en uitproberen.

En tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ik hard aan het werk geweest ben om mijn praktijk en de richting vorm en bekendheid te geven. Misschien wel te hard. Vanuit een soort angst om te falen, ben ik begin dit jaar als een gek gaan rennen om mijn praktijk op te bouwen. 
En nu kom ik tot de ontdekking dat ik ben vergeten om een duidelijke afslag te nemen, te kiezen, te focussen. Met als gevolg dat mijn vicieuze cirkel alsmaar groter is geworden. Ter plekke neem ik het besluit te kiezen voor een richting.

Nog dankbaarder, vanwege dit inzicht, zit ik stil te genieten. Dat doe ik soms te weinig. Ik zeg het vaak tegen anderen: wees dankbaar voor wat je hebt en geniet ervan. En nu besef ik dat ik dat zelf ook meer mag doen. We zijn geneigd te kijken naar dat wat niet goed gaat, verbetert moet worden en wat we allemaal nog of anders willen. Ik heb er al eens over geschreven en nu komt het weer langs. 

Wat is er mis met datgene wat er NU is? Helemaal niets zou je misschien zeggen. Nee, dat klopt. En toch willen we vaak anders dan het nu is. Ik doe mijn best in het nu te leven. Open te staan voor wie of wat er op mijn pad komt, zonder weerstand. Flexibel te zijn. En niet te blijven vasthouden aan wat geweest is of te hopen op iets dat zou kunnen komen. Het blijft een uitdaging... En dat geldt dus ook op werkgebied voor mijn praktijk. 

Hoe sta jij in het nu, in het moment? Ervaar je het, beleef je het, ben je er met je aandacht helemaal bij? Of ben je (in gedachten) vaak bezig met straks, gister en morgen? En waar ben je dankbaar voor in je leven? 
Neem even een moment om dit te beseffen en te voelen. Ben je dankbaar voor bepaalde mensen in je leven, stuur ze dan even een berichtje. Gewoon, omdat je blij bent dat ze er zijn :-)

Net voordat ik bij de tandarts naar binnen stap, voel ik weer die kriebels in mijn buik. Van geluk en dankbaarheid of toch van de zenuwen???

Warme groet,
Karin Witte

Bijzondere Verhalen beurs

Enige tijd geleden kwam deze beurs spontaan onder mijn aandacht. Tijdens deze beurs kon je in contact komen met journalisten, uitgevers en sprekersbureaus om bijvoorbeeld je boek te promoten of gewoon je verhaal te vertellen. Aan hen of zij er iets mee kunnen en willen. De opzet is eenvoudig; middels speeddates van 5 minuten met deze mensen kreeg je de kans jezelf voor te stellen. Ik werd blij van binnen en schreef mij in. Ik vond het spannend en uitdagend.

Want sinds vorig jaar ben ik begonnen met het schrijven van een boek. Een biografisch getint boek over mijn ontdekkingsreis van hoofd naar hart. Ik heb er toen een hele tijd achter elkaar aan geschreven; mijn vingers vlogen over de toetsen. Daarna werd het stil en kwam er geen letter op papier. Ik richtte mij toen op andere zaken. Zo is het een tijdje op en af gegaan en hoe dichterbij de beurs kwam, hoe meer ik voelde dat ik verder moest gaan met schrijven. En dat deed ik. Met feedback van een vriend en 'brainstormsessies' met een vriendin kon ik mijn verhaal verder aanscherpen. Het is fijn als vrienden in je geloven, met je meeleven en je steunen.

Tijdens de beurs kon ik de achterflap van mijn boek aan coaches laten lezen. Spannend vond ik dat, wat vonden zij ervan? Zelf had ik er een goed gevoel over. Ik had een you tube filmpje bekeken waarin tips werden gegeven over wat er in ieder geval op moest komen. Daar voldeed ik volgens mij aan. Tijdens de gesprekken met de coaches ontdekte ik dat mijn achterflap scherper mocht, persoonlijker en dat ook de aanleiding duidelijker omschreven mocht worden. En de vraag waarom ik onderscheidend ben, kwam ook een paar keer naar voren. Naar mijn idee is dat dat het een persoonlijk verhaal is, gecombineerd met tips en adviezen. Geen theorie of methode. Zo uit de praktijk en makkelijk toepasbaar. Ook het scherp stellen van mijn doelgroep is een aandachtspunt. Wie wil ik bereiken?

Met één dame had ik een bijzondere klik en met haar heb ik veel langer dan 5 minuten gesproken. Het werd meer een soort brainstormen. Zij liet mij inzien dat ik een verdiepingsslag kan maken met mijn verhaal. Zij legde mijn onderliggende kracht moeiteloos bloot en gaf mij de sleutel om die vervolgens zelf om te draaien. En dat ging ik al doen gedurende de dag. De achterflap was inmiddels niet meer voldoende representatief, dus deed ik mijn verhaal gebaseerd op de verdieping. Ik heb veel mensen gesproken, ook deelnemers met hun verhaal. Ik heb met recht bijzondere verhalen gehoord. Nu is het afwachten of er een vervolg komt. Los van het vervolg, heb ik deze dag als zeer leerzaam en inspirerend ervaren.

Nu is het tijd om met de verdieping aan de slag te gaan. Herschrijven dus. Ik heb nu nog niet helemaal helder voor ogen hoe precies, maar dat komt vast tijdens het schrijven. Ik ga de tips verwerken. Schrijven is een proces. Je gaat niet even zitten en hup daar komt een boek tevoorschijn. Het is schrijven, feedback vragen, herschrijven, juiste woordkeuze, wat zet ik er wel in en wat niet, waar liggen grenzen, etc. Ik vind het leuk om te doen en wil mijn boodschap graag op deze manier overbrengen, een inspirator zijn voor anderen. Misschien ook voor jou, in de toekomst, als mijn boek klaar en gedrukt is...

Warme groet,
Karin Witte

Aannames en invullen

Veel misverstanden tussen mensen ontstaan door dingen aan te nemen vanuit je eigen referentiekader en die te projecteren op anderen. Je vult het in voor de ander, zonder te checken of het waar is. Op basis daarvan zie je de ander en vertoon je bepaald gedrag. De ander reageert daar dan weer op vanuit zijn of haar referentiekader. Terwijl je niet zeker weet of het waar is.

Aannames zijn altijd gekleurd en de vraag is waarom je ze doet. Wat maakt dat jij gaat invullen voor een ander? Daarmee geef je de ander geen ruimte voor zijn of haar eigen verhaal. Dat kan irritatie opwekken. Of discussie. Hoe zou het zijn om een open vraag te stellen? Of jouw aanname te checken bij de ander? Zou dat niet eerlijker zijn ten opzichte van de ander? 

Byron Katie is een dame die The Work heeft bedacht. Hiermee check je of de gedachten en aannames die je doet waar zijn en waar jouw eigen verantwoordelijkheid ligt. Gedachtes als "Hij zal mij wel niet leuk vinden" of "Zij denkt vast dat ik..." kun je gemakkelijk onderzoeken. Het is een effectieve methode die snel inzicht geeft. Ik gebruik deze zelf regelmatig. En altijd kom ik uit op dat ik zelf degene ben die ruis in de communicatie veroorzaakt door een bepaalde gedachte of aanname.

Vragen als: Jij vindt toch ook dat....? is een suggestieve vraag en daarmee leg je het antwoord bij de ander in de mond. Negen van de tien keer zal iemand bijna automatisch met 'ja' reageren. "Ik dacht dat jij dat ook wel zou vinden", is er nog zo één. Wat zeg je daarmee eigenlijk? Een assertief persoon zal reageren in de trant van: 'nee, dat vind ik niet'. Een minder assertief persoon zal waarschijnlijk zijn mond houden of ja zeggen terwijl hij of zij nee bedoeld. Hoe zuiver is dan je contact?

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik aannames doe of iets invul en daarom iets wel of niet doe. Terwijl ik niet weet of het zo is. Ik stem mijn gedrag daar dan op af. Hoe bewuster je word, hoe minder aannames je doet en hoe meer je open vragen gaat stellen of gaat checken bij de ander. Zo hou je de communicatie zuiver en bij jezelf.

Bij aannames komt ook vaak een oordeel om de hoek. Jouw oordeel. In hoeverre laat jij dit meespelen in contact met de ander?

Warme groet,
Karin Witte