Ik krijg nu zo vaak iets over verlatingsangst/bindingsangst voor mijn neus, dat ik er een artikel over schrijf.
Het begon toen iemand vertelde over zijn verlatingsangst en dat hij vermoedt dat deze veroorzaakt is door zijn vader.
Als 5-jarig kind heeft hij ervaren dat zijn vader wegging en hem achter
liet. Hij vertelde dat hij daar in zijn liefdesrelaties
tegenaan loopt. Zijn gedrag in deze relaties is gebaseerd op deze ervaring. Dit gedrag is als volwassene niet meer nodig. Hij is hierdoor gevormd.
Zijn bindingsangst en verlatingsangst niet met elkaar verbonden? Het één het gevolg van het ander?
Angst om te binden kan door allerlei externe factoren veroorzaakt worden. In mijn beleving komt zowel de angst om te binden als de angst om verlaten te worden met name voort uit de interne (hart)verbinding met jezelf niet durven/willen aangaan. Met wie jij werkelijk bent, je ware kern. Voor veel mensen is zichzelf werkelijk laten zien een vorm van kwetsbaar opstellen. Want als je dat doet, heb je kans dat je verlaten wordt. Dan klopt het plaatje wat jij hebt neergezet in de wereld niet meer. Daarom wringen velen van ons zich in allerlei bochten om maar aan het plaatje van de buitenwereld te (blijven) voldoen en hou je jezelf weg bij je ware kern.
Hoe kun je kwetsbaar zijn als je volledig jezelf bent vanuit je ware kern? Als jij jezelf volledig accepteert en oprecht van jezelf houdt? Is de mening van de ander over jou belangrijker dan jouw eigen mening over jezelf? Wie geloof jij?
En zijn er dan niet een heleboel mensen die een vorm van bindingsangst hebben? In deze relatief oppervlakkige maatschappij, waarin het merendeel van de mensen vanuit het hoofd leeft? Voel jij een hartverbinding met iemand in je omgeving?
Bijna iedereen wordt o.a. gevormd door zijn of haar opvoeding en jeugd. Maar zijn die vormingen nu nog van toepassing? Wordt het niet tijd te leven vanuit wie jij werkelijk bent? Zonder maskers, muren, sociaal-wenselijk gedrag of harnassen?
Ik kan een stukje naast je lopen om weer verbinding te maken met je ware kern.
Warme groet,
Karin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten